De Middel spreekt
24-11-2015Zondag, de GOW veldrit bij de Radstake. Koud, guur, maar toch weer een prima opkomst van meer dan 200 renners. Veldrijden is een wintersport, dus ben je er gewoon, ook de nieuwelingen en de dames categorieën. Beide groepen tegelijk in de baan, met een verschil van 1 minuut gestart.
Halverwege de wedstrijd stond ik op het punt waar de deelnemers rechtsaf door een vrij smalle ingang de manege in reden, met eerst een 180 graden bocht en daarna een flink eind door de gangen van de manege voor de eigenlijke paardenbak bereikt werd. Ik zag ze al van verre komen, voorop een nieuweling op achterstand, daarachter een van de dames, die al enkele nieuwelingen had ingehaald. Van verre hoorde ik al haar kreet: “Pas op, ik wil er langs “. Tien meter verder opnieuw, maar de nieuweling bleek last te hebben van de “Ziekte van van Voren”, ofwel ik doe net of ik niets kan horen en bleef gewoon midden op het pad rijden, daarmee het inhalen voorkomend. Het meisje zag de bui al hangen en vlak voor het naar binnen draaien klonk het nog een keer, maar nu heel dingend: “GA AAN DE KANT !!!!!!! “. Nee dus, achter elkaar draaiden ze naar binnen. Ze was nu zeker 100 meter niet in staat om er langs te komen, een soort single-track tussen muren. Maar tot dat moment had ze alles goed gedaan, geen scheldkanonnade, wel duidelijk aangeven wat ze wilde en met steeds meer nadruk. Ik ben nog even blijven staan, me concentrerend op wat ik binnen zou kunnen horen. Helemaal niets. Zo kan het dus ook. Het is geen ideale situatie, twee groepen tegelijk die dan soms opgehouden worden door de andere categorie. Maar blijf dan wel netjes en ga niet schelden etc.. Deze jongedame was een schoolvoorbeeld van hoe het ook kan. Of beter: hoe het moet.
